Ez zaizkit komikiak gustatzen. Larria al da, mediku jauna?

Persepolis komikiaren iruditako bat

Medikutara joan nintzen lehengoan, ez da broma. Komikiak ez zitzaizkidala gustatzen eta larrituta nengoen. Literatura baietz, kontatu nion, literatura zinez atsegin dudala, eta zinea ere bai (zinea ere zinez), eta zer dira ba komikiak?, hitzak eta irudia, zinea bezala, eta horiek hainbeste maite baditut, nola den posible komikiak ez gustatzea. Ez zaidala halakorik buruan kabitzen, ez dudala ulertzen, horixe azaldu nion, larria al da, mediku jauna? Sentsibilitate falta izan nezakeela pentsatuta negoen, irudiekiko halako indiferentzia sendaezin bat. Neutraltasunaren hiriburua iruditzen zitzaidan komikia, literaturaren eta zinearen arteko hirugarren mundu gerrako hiri neutral bakarra, kukozko erlojuz betetako lurralde antzua. Irakurrita neuzkan komikietan klasikotzat jotako hainbat, Watchmen, Maus, Persepolis eta abarrak, baina alferrik, ez hunkitu, ez negar, ez kezka, ez barrezka. Bai, ederrak dira marrazkiak, gidoiak ere onak askotan, baina alferrik, ezin igaro emozioaren filtroa. Gaitzak erabat harrapatuta nindukan.

Ukendu bortitzen bat, jarabe likitsuren bat, pilula potoloren bat eskatu nion medikuari, erregutu.

- Gaizki erabiltzen ari zara komikiaren errezeta -erantzun zidan berak, kontu bera enegarren aldiz azaltzen ari denaren aurpegiarekin. - Komikiak parrandaren biharamonean irakurtzekoak dira, ajearen antidoto perfektuak, igande arrats literalki okagarriak gainditzeko modurik onena. Horrela, eta soilik horrela, estimatuko dituzu behar den neurrian. Hori eta curryz ondo bustitako kus-kusa. Eta akabo ajeak!

Atzo arte ezin izan nituen praktikan jarri medikuaren hitzak. Larunbatean, ordea, sagardotegian izan ginen, eta luzatu egin zitzaigun kontua etxeratzerako. Curryz aromatizatuak ditut oraindik hatzak, baina pozik nago! Sendatu egin naiz! Eta ez dut ajerik izan gainera!